Op een dag ontdekten we een echte goochelwinkel hier in Nederland, een plek waar kaarten, balletjes, touwen en geheimen achter glas lagen. Voor een jongeling voelde het als een schatkamer: elk stapeltje gereedschap en elk glimmend instrument beloofde nieuwe mogelijkheden. Ik kocht steeds iets nieuws en bracht mijn tieneravonden door achter mijn bureau, waar lay-out, oefening en herhaling samenkwamen. Elke beweging moest precies goed zijn; elke afleiding zorgvuldig gepland. Het moest intuïtief lijken, maar achter elke soepele handeling zat uren oefening.

Mijn eerste optredens waren klein en spannend — familieleden die lachten, vrienden die hun ogen niet konden geloven. Die reacties waren goud waard. Met elke show groeide mijn repertoire en mijn lef: grotere trucs, strakkere routines, meer aandacht voor timing en presentatie. Tot op de dag van vandaag zit ik nog steeds uren achter datzelfde bureau, maar nu met andere, verfijnde doelen. Ik oefen niet alleen om een truc technisch perfect te krijgen, maar om een verhaal te vertellen, een gevoel op te roepen en mensen even uit hun dagelijkse sleur te tillen.

Goochelen is voor mij meer geworden dan illusie en techniek; het is een ambacht dat geduld, creativiteit en verbondenheid vraagt. Het is het licht in iemands ogen als het onmogelijke even mogelijk lijkt. Daarom blijf ik zoeken naar nieuwe bewegingen, nieuwe afleidingen, nieuwe manieren om verwondering te wekken — omdat er niets zo rijk is als iemand laten geloven in een klein wonder, al is het maar voor even.